Maatschappelijk stigma van verslaving

We kunnen alles op het niveau van de verslaafde mens zelf blijven bekijken maar ik denk dat het goed is om soms een integratieve helicopter-view in te nemen als we kijken naar middelengebruik, verslaving en (maatschappelijke) gevoelens. In de Integratieve Theorie van Petzold wordt er heel regelmatig bewust een ander niveau van waarnemen gekozen om een nieuw en completer perspectief te krijgen op problemen van een bepaald niveau. En zeker een onderwerp als verslaving vereist nogal wat perspectief-flexibiliteit!
Dus als we niet alleen naar de hersenstam kijken of niet alleen naar de persoon met een verslaving maar uitzoomen naar een gezinsperspectief, een woon-/wijk-perspectief of zelfs een maatschappelijk perspectief dan komen we er niet omheen. Laten we heel helder zijn: er is een duidelijk maatschappelijkstigma van verslaving!
Neem nou alleen maar het idee dat middelengebruik “vanzelf wel ophoudt als we het maar hard genoeg veroordelen (lees: criminaliseren)”. Wat is de manier van denken die onder zo’n mening zit?

Routekaart bekijken

Ik geef de verbanden die ik in 30 jaar verslavingszorg ben tegen gekomen een beetje overzichtelijk weer in een soort van route-map. Ik geef dat gratis weg (als work-in-progress want dit is nooit af: nieuwe inzichten zullen altijd aanvullen)
Ik heb dat gedaan in een “Prezi”. Daar kan je enerzijds het algemene verhaal volgen door te klikken op de pijltjes naar links en rechts. Maar er is ook nog meer te ontdekken wanneer je zelf heen-en-weer muist en inzoomt of uitzoomt:

Kijk eens een tijdje naar de:

“Routekaart naar
controle van verslaving”

en heb het er over met elkaar.