Maatschappelijk stigma van verslaving

We kunnen alles op het niveau van de verslaafde mens zelf blijven bekijken maar ik denk dat het goed is om soms een integratieve helicopter-view in te nemen als we kijken naar middelengebruik, verslaving en (maatschappelijke) gevoelens. In de Integratieve Theorie van Petzold wordt er heel regelmatig bewust een ander niveau van waarnemen gekozen om een nieuw en completer perspectief te krijgen op problemen van een bepaald niveau. En zeker een onderwerp als verslaving vereist nogal wat perspectief-flexibiliteit!
Dus als we niet alleen naar de hersenstam kijken of niet alleen naar de persoon met een verslaving maar uitzoomen naar een gezinsperspectief, een woon-/wijk-perspectief of zelfs een maatschappelijk perspectief dan komen we er niet omheen. Laten we heel helder zijn: er is een duidelijk maatschappelijkstigma van verslaving!
Neem nou alleen maar het idee dat middelengebruik “vanzelf wel ophoudt als we het maar hard genoeg veroordelen (lees: criminaliseren)”. Wat is de manier van denken die onder zo’n mening zit?